-Hayır, dedi kendi kendine.Her şey yeniden başlayamazdı.Günler yeni düzene girmişti.Kurduğu hayat bitmişti.Tıpkı beste yaptığı kağıtları buruşturup geri dönüşüm kutusuna attığı gibi kendi isteğiyle buruşturduğu hayatı geri gelemezdi.Buruşukluk düzen demekti.Her gün uyanıp etrafı kontrol ederdi ama o gün bunu bıraktı.Mutlaka birgün onu aramayı sonlandırırlardı diye düşünmüştü ama yanıldığını şimdi anlıyordu.Onun için gelmiş olmalıydılar.Kaçtığı ilk günü hatırladı olağan tüm gücüyle koşmuştu.Arkasına bakmadan rüzgarın tatlı ve garip bir ahenk içeren melodisine kulak vererek ayakları onu nereye götürüse oraya koşmuştu ve sonunda gördüğü ilk yere girmişti.Burası basık tavanlı,salaş ve pis bir bardı.Normal şartlarda orada bulunmak istemeyeceğiniz bir bardı.Barın arkasında bir adamm duruyordu.Barmen olmalıydı.Barmen Lilly'ye garip bir bakış attı.Onu çalıştırmayı düşünüyordu.Kızın güzel bir vücudu vardı.Saati 50$ diye düşündü.Sarışın,uzun kirpikli,yeşil göz.Zor bulunurdu.Adam gerçekten haklıydı,Lilly'nin gözleri zümrüt yeşiliydi ve saçları buğday sarısıydı.Güneşli günlerde güneş,saçıyla oynardı.Saçları daha parlak sarı olurdu.Lilly adamın aklından geçenleri duydu.Yüzünü buruşturdu.Barı incelemeye devam etti.Barın kenarında eski,kuyruklu bir beyaz piano duruyordu.Son isteği bir barda çalışmak olsada dudaklarını araladı;
-Pardon,sağ köşede duran eski piano için bir müzisyene ihtiyacınız var mı?Hem çalıp hem söyleyebilirim.Gerçekten paraya çok ihtiyacım var,gece mesaisine de kalabilirim.Fakat avansa ihtiyacım var.
Barmen şaşırdı.Kız için farklı planları olsa bile bu da işe yarardı.Kızın yaşı yasal mıydı acaba?16-17 gösteriyordu.Kıza barda piano çalabileceğini söyledi.Saat 20.00 ila 24.00 arası mesai verdi.Avans konusuna gelince avans filan veremezdi.Kızın kaçmayacağı ne malumdu ki zaten.Lilly bardan çıktı ve etrafına göz gezdirdi.Aklına dolan sesleri uzaklaştırdı.Küçük bir kasabaydı.Kasabalıların pazar günü kiliseye doluştuğu ya da Paskalya’da piknik düzenledikleri bir yere benziyordu.Peki ya bara ne demeli?Bar tüm kasabayla zıtlık içindeydi.Bahçeleri yapılı,iki katlı müstakil evleriyle güzel bir yere benzeyen kasabayla uyuşmayan bu bar ne amaçla buradaydı.Belki de onun gibi kaçakların ya da gezginlerin uğrak yeriydi.Derken karşı kaldırımdaki bankta oturan çifti,yaşlı bir kadına yardım eden çocuğu,marketten çıkan adamı gördü ve kafasına dolan sesleri engelleyemedi.Fısıltılar kafasının içine dolmaya başladı.Hiç durmuyorudu."Bir bezelye konservesine bu kadar para mı?Son günlerde iyice zam geldi","Acaba onu aldattığımı söylesem mi?" ya da "Şu kadın de ne kadar yavaş yürüyor keşke yardım etmeseydim".Omzuna dokunan elin temasıyla fısıltılar kesildi.Yaşlı bir adam ona iyi olup olmadığını soruyordu.Adamın yüzündeki kırışıklıklar dalgalı bir denize benziyordu.Gözleri bulutluydu.Lilly adama iyi olduğunu sadece düşüncelere daldığını söyledi ve en ucuz pansiyonun nerede olduğunu sordu.Yaşlı adam adını sordu.
-Adım Sharon,dedi.Gerçek adını vererek tehlikeye girmek istemiyordu.Adama teşekkür ederek,pansiyonun yolunu tutttu.Fısıltıları uzak tutmak için dikkatini topladı.Pansiyonu gördü.Kötü durumda olmasa da iyi de sayılmazdı.Kapıdan içeri girdi ve müşterinin geldiğini haber veren zil çınladı.Zillerden nefret ederdi.Zil sesleriyle arasında düşmanlık vardı neredeyse.Ziller felaketin habercisidir diye düşünürdü.Lobideki görevliyi buldu ve ona bir oda tutmak istediğini söyledikten sonra kalan son parasını adama verdi ve adamın soluk,benli eli tarafından uzatılan anahtarı alarak odasının yolunu tuttu.Odası 3. katta yani son kattaydı.Sade döşenmiş,masraftan kaçınılmış bir odaydı..Duvarlara hoşluk olsun diye 1-2 tablo asılmıştı.Acemiceydi.Büyük olasılık pansiyon sahibinin tanıdığının eseridir diye düşündü.Sonra kendisini pek de konforlu olmayan yatağa attı.Önemli olan konfor değildi.Kaçmaktı.Akıl hastanesi onu arıyordu.Ailesiyle beraber geçen psikologlar,terapistler onun durumunu kabullenememiş ve çeşitli hastanelere başvurmuşlardı.Ama sorun hasteneler değildi.Onlardan kaçmak kolaydı.1 ay sonra yine pansiyondan çıkmış bardaki işine yürüyordu sonra onları farketti.Gözleri karanlıkta parlıyordu ve onu takip ediyorlardı.Korkuyordu.Gerçek kaçınılmazdı.Onun üzerinde deneyler yapabilirlerdi.Sonra da kanını son damlasına kadar çekerlerdi.Sadece bir gariplik yüzünden sadece "o olay" olmadı diye.Bu olamazdı.
Derken onlardan biri arkasında belirdi.Üzerinde bir gömlek,tüvit ceket ve jean pantalon vardı.Kendini zorladı ve beyninin derinliklerinde yatanları anlamaya çalıştı.Hayır,artık her şey değişmişti.Onlara karşı avantajı kalmamıştı.Karanlıktaydı ve gittikçe küçülerek kaybolan bir nokta gibiydi.Onu kollarından tuttular.Onun diyebildiği ise sadece,
-Hayır, oldu.Hayır,her şey yeniden başlayamazdı...
Konu: Lillian Constance 
C.tesi Şub. 06, 2010 6:44 pm
