Kutuphane Odasi

Konu: Kutuphane Odasi Ptsi Ocak 25, 2010 1:01 pm

Akliniza gelecek butun kitaplar arsivimizde mevcuttur. Ders calismak ve sessizlik icin ideal ortam burasidir.
!!!RP IN!!

Vampirler Kayıt tarihi : 24/01/10

Anlaşmalı Rpgdir: Akira Katsurou | Kyou Kitagawa

Rp in!
Pekala, biliyorum uykusuzluk problemim var ama 2 saatte uyanacağımı da hiç zannetmiyordum. Ah, her neyse.... Odamdaki kırık ayna ve kadeh parçalarına basmamaya çalışarak odamdan çıktım. Güneş doğuyor mu bilmiyordum ama dışarı çıkıp bakma riskini de alamam.

Ders hakkında olmayan tüm kitapları sevmeme rağmen okuyacak zaman bulamamak en büyük sorunum. Ancak şu anda en çok sahip olduğum şey sessizlik ve zaman... Kütüphaneye sessiz adımlarla çıkıp kapıyı kapatma zahmetine bile girmeden uzun zamandır merak ettiğim ama bir türlü okumaya fırsat bulamadığım kitabı aldım. Açlık Oyunları...

Kitapta bir tür devrim anlatılıyor. Garip bir ülke yönetimi, ve bu yönetimin kurbanı olan insanlar. 13. Mıntıka'nın baş kaldırısına karşılık olarak yok edilişini hatırlatan o ölümcül oyun; açlık oyunları. Kalan 12 mıntıkadan bir kız bir de erkek simülasyon ile üretilen bir arenada ölümüne savaşır. Kazanan kişi ölümüne dek özel bir evde, refah içinde yaşar. Tabii ailesiyle birlikte...

Serinin ikinci kitabında bir önceki açlık oyunlarından galip gelen -sözde- aşık ikili çeyrek asır oyunları kapsamında tekrar arenaya giderler. Ancak onlar arenada, diğer mıntıkaların haraçlarıyla dövüşürken 8. Mıntıka'da çoktan patlak vermiş olan isyan diğer mıntıkalara da sıçramıştır. 13. Mıntıka'da yaşam olduğunu düşünen isyancılar oyunun ortasında isyana katılacak kişileri özel bir uçakla arenadan alır. Ve can alıcı söz kitabın sonunda söylenir; 12. Mıntıka yok olmuştur.

Evet, okuyanlar bana iki kitabı da anlattı. Çok gıcık bir olay, cidden! Ama bu, kitabı okumamı engelleyemez. Kapıdan uzak ve pek görünmeyen bir yere oturup kitabı önüme açtım. Ayaklarımı masanın üstüne atıp sandalyeme kuruldum. Ah Tanrıçam, iyi ki kimse yok. Bir yandan -farkında bile olmadan- küçüklük yıllarımdan aklımda kalan bir şarkıyı mırıldanıyor, bir yandan başımı iki tarafa çocukça sallıyor, bir yandan da kitabı okuyordum. Ne var? Hem son ses müzik dinleyip hem abur-cubur yiyip hem de kitap okuduğum zamanlar bile oldu. Ah, evet... Her neyse...

Konu: Geri: Kutuphane Odasi Cuma Şub. 05, 2010 1:08 am

Aaah! Bu huyundan nefret ediyordu. Güneş daha yeni doğuyordu belki ama o şimdiden kütüphaneye gitmişti bile. Neydi onu bu şekilde aşırı derecede kitapkurdu yapan? Sahi kaç kitap bitirmişti bu hafta? İki olmuş olmalıydı. Arkalardaki o kimsenin göremeyeceği köşeye geçip rahatça okumanın tadını aldığından beri bunu sık sık yapıyordu. Bazense sadece eğlence için aldığı mangaları okuyordu. Çizgi-romanlardan daha çok hoşuna gidiyordu onlar. İçlerinde değişik birşey vardı ama anlayamıyordu. Yine elinde bir mangayla en arkalardaki sandalyesinin yolunu tutmuştu. Ama bu da neydi böyle? Tam da onun favori sandalyesinde oturan biri vardı. Hem de şarkı söylüyordu. Nasıl fark edememişti bu sesi daha önce. Her ne kadar biraz çocukça da olsa biliyordu bu şarkıyı. Biraz nostaljik bile gelmişti hatta. Neyse kalkmasını isteyemezdi ya. Sadece biraz sitemli bir ifadeyle yanından geçip aynı o köşe gibi karanlık ve görünmeyen diğer köşeye geçti. Tek sorun bu köşenin ders kitaplarının yanında olmasıydı. Birkaç değersiz bilgi için o tozlu kitapları karıştıran öğrencilerin etrafta olması nasıl düşünürseniz düşünün o huzurlu ortamı biraz bozuyordu.

Yine de o köşeye oturdu ve mangasına başladı. Bu serinin bağımlısı olmuş gibiydi artık. Bitse herhalde üzüntüden ne yapacağını bilemezdi. -Evet, One Piece'den bahsediyorum- Özellikle karakterlerin kendine özgü ve alışılmışın dışında tipler olmasını seviyordu. Genelde yalnız başınayken okuduğu için etrafta birilerinin olduğu duygusu biraz garipti okurken. Tabii olabilirdi, sonuçta burası kütüphaneydi ama bu saatte yalnız olmadığınaydı şaşkınlığı. Yine de artık Grand Line'da Luffy ve Hasır Şapka Tayfası'na eşlik ediyordu yolculuklarında. Belki de manga okuduğu için insanlar ona bir çocukmuş gibi bakacaktı ama bir hafta için iki kitap yeterliydi. Hem kim ne düşünürse düşünsün umrunda olmayan bir tipti o. Eğer insanların düşüncelerine göre hareket edecek olsaydı şu an burada oturuyor değil de işaretlenmemiş birisi olarak o saçma sapan masabaşı işlerden birinde olurdu.

Vampirler Kayıt tarihi : 24/01/10

Ben çocukça şarkılar mırıldanırken kapı açık olduğu için içeriye girdiğini anlamadığım biri önümden sanki sitem dolu bir şekilde geçmişti. Şarkıyı ve başımı sallamayı kesmeden ona bakmamla, yanaklarımın ısınması bir oldu. Ve tam bir saniye sonra da arkadaki iki bacağı üstünde dengede duran sandalyem kaydı ve kısa ve kısık bir çığlık eşliğinde yere düştüm.

Ahhh lanet olsun! Popom acıyor. İyi ki etek giymemişim, diye düşündüm bir an. Ayaklarımı sandalyenin oturak kısmının iki yanından sarkıtarak yere bastım ve masaya tutunarak ayağa kalktım. Canım acıyor!! , diye bağırıp ikizimin omzuna gömülmek isterdim o an. Ah, ikizimin yanında şımarmayalı ne kadar da çok zaman geçmişti. Canımın acısından ağlamam sadece şımardığım zamanlarda görülen bir olaydı. Tam bu sırada, karanlık bir köşede manga okuyan çocuk aklıma geldi. İki elimle ağzımı kapadım sanki büyük bir sırrı ele vermiş gibi. Ah lanet olsun! Burası bir kütüphane! Sessiz olmam gerekirdi. Acaba özür dilemeli miyim? Tekrar ses çıkartırsam bu onu daha da rahatsız eder mi? Ah bana sinirlenmesini istemiyorum.

Sandalyeyi düzeltip üstümü silkerken olabildiğince az ses çıkartıyorum. Yanaklarım ise gerek onun yüzünden, gerekse düşmenin verdiği utançtan dolayı kızarık. Ah, günü daha kötü bitiremezdim galiba...